_ رئیس اداره معاونش را مورد سرزنش قرار می دهد ، معاون کارمند خود را توبیخ می کند ، کارمند بر سر آبدارچی فریاد می کشد ، آبدارچی در خانه زنش را مورد اهانت قرار می دهد ، و زن و فرزندش را تنبیه بدنی می کند و سرانجام فرزند خانواده گربه خانه را با لگدی از در بیرون می اندازد ... این نمایشنامه غم انگیز و کوتاه اداری - خانوادگی بیانگر « پرخاشگری » است و واقعیتی را که در زبان روان شناسی به « جابجایی » موسوم است نشان می دهد .

زمانی که فرد نتواند در موقعیتی احساس اصلی خود را ابراز کند و جرات گفتگو با مافوق را نداشته باشد ، آن احساس به شکل پرخاشگری بر سر زیر دست فرو می ریزد . فردی که خود را در معرض اجحاف و زورگویی می بیند، اگر نیاموخته باشد که به روشی پخته و انسانی واکنش نشان دهد، آن گاه یا دست به پرخاشگری مستقیم می زند و یا به طور غیر مستقیم با لجبازی ، مخفی کاری ، ترشرویی و مانع تراشی پرخاشگری خویش را به شکل نهفته ابراز می دارد ( پرخاشگری انفعالی ) .

عموما افراد پرخاشگر ، کسانی هستند که روش های سازنده رویارویی با ناکامی و شکست را نیاموخته و تنها به روش ابتدایی خشونت مجهزند . اگر کودکی در محیط نامناسب خانواده ، خواسته های خود را با داد و فریاد و پا به زمین کوبیدن و مشت زدن به دیگران به دست بیاورد و به ادامه این روش تشویق شود ، پس از مدتی با فرد بزرگسالی مواجه می شویم که در برابر ناکامی ها به جای برخورد سازنده ، با ابراز خشم و پرخاشگری واکنش نشان می دهد و یا به گریستن و افسردگی پناه می برد که نوعی تغییر جهت پرخاشگری به سوی خود است . اما در محیط مناسب و پرمهر کودک به تدریج صبرکردن ، اعتماد ، مدارا ، توجه به دیگران ، سازگاری و ملایمت را می آموزد .